Instytut Historii Czeskiej Akademii Nauk, przy wsparciu Strategii AV21: Program badawczy „Tożsamości w świecie wojen i kryzysów”, organizuje w dniach 14–15 października 2024 r. warsztaty nt. „Kartografia etnolingwistyczna (XVIII–XXI wiek) w perspektywie porównawczej: gatunek, konflikty polityczne, pamięć”. Miejscem spotkania będzie Akademickie Centrum Konferencyjnym (AKC), Husova 4a, 110 00 Praha 1.
Mapy etnolingwistyczne są ważnym elementem współczesnej kartografii politycznej. Gatunek ten narodził się w Europie pod koniec XVIII wieku, a następnie przeszedł burzliwy rozwój, głównie z powodu organizacji spisów statystycznych, rozwoju technologii druku, wysiłków państw na rzecz terytorializacji (centralizacji) i wzrostu nowoczesnego nacjonalizmu. Wraz z rozwojem masowej piśmienności i masowej polityki mapy etnograficzne stały się ważnym medium debaty publicznej. Różne techniki rysunkowe pojawiły się, aby służyć celom politycznym ruchów narodowych i terytorialnym aspiracjom państw narodowych. Mapy etnolingwistyczne stały się częścią programów nauczania, agitacji politycznej i konfliktów narodowych. Stały się ważnym argumentem w powojennych negocjacjach dotyczących nowych granic. Były również ważnym narzędziem propagandowym dla ruchów dążących do rewizji terytorialnej „niesprawiedliwych” granic. Podejmowano jednak również wysiłki na rzecz współpracy międzyetnicznej w kartografii oraz przyjmowano innowacje ukierunkowane na kartografię „naukową” i neutralną, takie jak metoda kropkowa. Po 1945 roku gatunek ten stracił wiele ze swojego potencjału politycznego z powodu dyskredytacji idei ekspansji terytorialnej w Europie, ale odrodził się podczas postkomunistycznych konfliktów etnicznych (kraje postsowieckie, post jugosłowiańskie) lub konfliktów etniczno-religijnych na Bliskim Wschodzie.
Przejdź do treści
Naukowy Portal Archiwalny