Słowo „телевидение” („telewizja”) zostało po raz pierwszy usłyszane w 1900 roku, kiedy to rosyjski oficer Konstantin Pierskij wygłosił w Paryżu, na IV Międzynarodowym Kongresie Elektrotechnicznym, przemówienie na temat „Telewizja jako kino elektryczne”. Pojawienie się najpopularniejszego obecnie środka masowego przekazu poprzedziły odkrycia i wynalazki naukowców z różnych krajów. Nadawanie programów telewizyjnych w ZSRR rozpoczęło się na początku lat 30. XX wieku. W tym samym czasie uruchomiono seryjną produkcję telewizorów: genialna jednostka B-2 odtwarzała nie tylko dźwięk, ale także ruchomy obraz – w okienku o wymiarach 16 × 12 milimetrów, mniejszym nie tylko od ekranu smartfona, ale i od pudełka zapałek. A 65 lat temu, 1 stycznia 1956 r., rozpoczął w Mińsku działalność pierwszy ośrodek telewizyjny w Białoruskiej Socjalistycznej Republice Radzieckiej. Spikerka Tamara Bastun po raz pierwszy zwróciła się do białoruskich widzów słowami: „Dobry wieczór, towarzysze! Szczęśliwego Nowego Roku! Zaczynamy naszą próbną audycję”. Pierwszy program telewizyjny trwał 1 godzinę 55 minut: wyemitowano film fabularny „Pokolenie zwycięzców” z 1955 r. i kronikę filmową „Wiadomości dnia”. Początkowo program składał się z koncertów i spektakli nagrywanych na taśmie i przysyłanych z Moskwy oraz z białoruskich filmów i kronik filmowych, ale już w 1956 r. pojawił się pierwszy magazyn telewizyjny – „Pionierskie Ognisko”.