Autor: Baniaque

POLSKA: „Archiwistyka między różnorodnością a standaryzacją” odbyły się III Toruńskie Konfrontacje Archiwalne.

W dniach 17-18 listopada pod hasłem „Archiwistyka między różnorodnością a standaryzacją” odbyły się III Toruńskie Konfrontacje Archiwalne. Organizatorem konferencji był Instytut Historii i Archiwistyki Uniwersytetu im. Mikołaja Kopernika w Toruniu oraz Gmina Miasta Toruń. Obrady odbywały się w Collegium Humanisticum oraz w Bibliotece Uniwersyteckiej.
Tegoroczne Konfrontacje kończyły cykl imprez poświęconych uczczeniu sześćdziesięciolecia toruńskiej archiwistyki.
Program, niezwykle bogaty rozpoczynała sesja plenarna.
Wszystkich przybyłych w imieniu UMK powitał kierownik naukowy konferencji – prof. UMK Waldemar Chorążyczewski.
Z ramienia Gminy Miasta Toruń gości przywitał wiceprezydent Torunia – Ludwik Szuba.
Następnie Waldemar Chorążyczewski przedstawił zebranym krótko historię toruńskiej archiwistyki.

{gallery}2011/torun{/gallery}

Czytaj dalej „POLSKA: „Archiwistyka między różnorodnością a standaryzacją” odbyły się III Toruńskie Konfrontacje Archiwalne.”

POLSKA: V Zjazd Sympatyków i Uczestników Internetowego Forum Archiwalnego IFAR

W dniach 6-7 października 2011 r. odbył się w Toruniu V Zjazd Sympatyków i Uczestników Internetowego Forum Archiwalnego IFAR. Obrady odbywały się w nowym budynku Collegium Humanisticum na Bielanach. W obradach uczestniczyli członkowie i sympatycy IFAR, wykładowcy oraz studenci UMK.
Na początku spotkania administrator forum Rafał Magryś (NAC) przywitał gości i odczytał list Naczelnego Dyrektora Archiwów Państwowych prof. Władysława Stępniaka, skierowany do uczestników forum, z pozdrowieniami i życzeniami owocnych obrad.
Następnie głos zabrał dyrektor Narodowego Archiwum Cyfrowego, dr Nikodem Bończa Tomaszewski, który podkreślił rolę forum jako miejsce spotkań archiwistów cyfrowych.  
Rafał Magryś w wystąpieniu pt. IFAR – historia udanej inicjatywy przypomniał początki forum oraz przedstawił podstawowe statystyki dotyczące najpopularniejszych wątków i najaktywniejszych uczestników.
Hanna Staszewska  (AP Poznań) przedstawiła referat Czy komisje metodyczne w archiwach są potrzebne i dlaczego warto o tym rozmawiać?, będący próba podsumowania i przypomnienia popularnego 4 lata temu wątku na IFAR. Komisje metodyczne, działające w archiwach od 1955 r. objęły swymi kompetencjami ogromny obszar działalności, związany przede wszystkim z opiniowaniem i zatwierdzaniem pomocy archiwalnych. Stan pomocy ewidencyjnych, za które od 55 lat odpowiadają komisje, jest wysoce niezadowalający, a obecnie procedura zatwierdzania inwentarzy trwa często dłużej niż samo jego opracowanie. W  formule realizowanej od 1955 r. komisje nie są potrzebne w w archiwach, a szansą na usprawnienie ich prac jest opracowanie nowych przepisów o inwentarzu elektronicznym oraz system ZoSIA.

Czytaj dalej „POLSKA: V Zjazd Sympatyków i Uczestników Internetowego Forum Archiwalnego IFAR”

Kurs kancelaryjno – archiwalny I i II stopnia jesień 2011

Stowarzyszenie Archiwistów Polskich
Oddział w  Legnicy prowadzi rekrutację na kurs kancelaryjno – archiwalny I
stopnia. Program kursu obejmuje następujący zakres tematyczny:

1. Prawne podstawy postępowania z dokumentacją

2. Rodzaje współczesnej dokumentacji w zakładzie.

3. Organizacja pracy kancelaryjnej i obieg dokumentacji

4. Kwalifikacja archiwalna dokumentacji

5. Organizacja i zadania archiwów zakładowych i składnic akt

6. Archiwizowanie (opracowanie) dokumentacji

7. Brakowanie dokumentacji niearchiwalnej jawnej, tajnej i poufnej

8. Postępowanie z dokumentacją w razie reorganizacji, likwidacji, bądź upadłości
jednostki organizacyjnej

Czas trwania kursu I stopnia – 37 godzin, w tym 28 godzin wykładów, 7 godzin
zajęć praktycznych i 2 godziny konsultacji indywidualnych i grupowych.

Opłata za kurs I stopnia wynosi 850,00 zł + 22% VAT.

Jednocześnie informujemy, że rozpoczęcie kursu kancelaryjno – archiwalnego II
stopnia planowane jest po zakończeniu kursu I stopnia.

Opłata za kurs II stopnia wynosi 980,00 zł + 22% VAT.

Wykłady i zajęcia odbywają się w siedzibie Archiwum Państwowego w Legnicy,
ul. Piłsudskiego 1 w dni ustalone rozkładem zajęć dla danego kursu. Bliższych
informacji udziela się pod numerem telefonu (76) 856 34 78.

AUSTRIA: Nasi posłowie w parlamencie Monarchii Austro- Węgierskiej – „Viribus unitis” ze znakiem zapytania.

Od 23 listopada do 21 grudnia 2011 w Österreichisches Staatsarchiv, przy Nottendorfer Gasse 2, Wiedeńczycy mogą oglądać wystawę „Viribus unitis?” poświęconą polskim posłom w parlamencie Austrii w okresie 1848-1918 r. Jej bohaterami są znakomite osobowości polskiego życia politycznego i społecznego, którzy byli reprezentantami Galicji w wielonarodowym parlamencie Cesarstwa Austro- Węgierskiego, a także pełnili ważne funkcje państwowe w okresie zaborów. Po Janie III Sobieskim, to właśnie Franciszek Smolka, prezydent parlamentu Austro-Węgier w latach 1881-1893, Kazimierz Badeni premier austriackiego rządu w latach 1895-1897, czy Agenor Gołuchowski, austriacki minister spraw wewnętrznych w latach 1859-1861 i jego syn, również Agenor minister spraw wewnętrznych Cesarstwa Austriackiego w latach 1895–1906, zapisali się jako znaczące postaci w historii Polski i Austrii.

Czytaj dalej „AUSTRIA: Nasi posłowie w parlamencie Monarchii Austro- Węgierskiej – „Viribus unitis” ze znakiem zapytania.”

MRA: Koniec CITRA i nowa formuła międzynarodowej współpracy

W dniach 24- 29 października 2011 r. w hiszpańskim Toledo miała miejsce 43 Konferencja Okrągłego Stołu Archiwów- CITRA. Po dłuższym okresie analizy formuły CITRA, jej uczestnicy podjęli decyzję o przekształceniu jej w Doroczną Konferencję Międzynarodowej Rady Archiwów. Pomimo wpisania się CITRA  w wieloletnią tradycję międzynarodowej współpracy archiwistów i jej wkład w dorobek archiwistyki uznano, że dotychczasowa formuła wyczerpała się i należy ja zastąpić formułą bardziej otwartą. CITRA jest bowiem konferencją bardzo ekskluzywną, w której biorą udział tylko dyrektorzy narodowych archiwów państwowych.
Nowa formuła – Konferencja- ma być otwarta dla wszystkich członków MRA, wszyscy będą mogli korzystać z dostępu do specjalistycznych działań takich, jak nowoutworzone „Forum archiwistów państwowych”, będą mogli uczestniczyć w innych kolektywnych pracach MRA. Wprowadzając zmiany Międzynarodowa Rada Archiwów stawia sobie za cel zwiększenie aktywności swoich członków.

Czytaj dalej „MRA: Koniec CITRA i nowa formuła międzynarodowej współpracy”

BIAŁORUŚ: Obchody urodzin Fiodora Dostojewskiego

11 listopada 2011 r. obchodzona była 190. rocznica urodzin wielkiego rosyjskiego pisarza Fiodora Dostojewskiego, którego rodzinie przypisuje się pochodzenie z terenu obecnej Białurusi, a konkretnie z Polesia – ze wsi Dostojewo w obwodzie brzeskim (od XIV w. – terytorium Wielkiego Księstwa Litewskiego).

Jak wynika z dokumentów zachowanych w zasobie Narodowego Archiwum Historycznego Białorusi, w 1506 r. domniemani przodkowie pisarza weszli w posiadanie wsi, od której ma się wywodzić ich późniejsze nazwisko. W źródłach pisanych Dostojewo pojawia się w XV w.; protoplastą rodu miał być Daniel Irtyszewicz. Wśród przedstawicieli rodu Dostojewskich z Dostojewa byli też: Piotr, marszałek piński (1598-1599), Jarosz, podstarosta owrucki (1604), Piotr, sędzia grodzki w Pińsku (1627-1632), Benedykt, podczaszy piński (1635), Andrzej, chorąży wołyński (1649), i inni.

Archiwa Białorusi Warto przy tej okazji przypomnieć, że hipotezy o polskim pochodzeniu Dostojewskiego (urodzonego w Moskwie) są równie często podawane jako pewnik, co kwestionowane. Ojciec pisarza pochodził z Bracławia na Podolu; rodzina Dostojewskich z Podola prawdopodobnie nie miała nic wspólnego z Dostojewskimi z Polesia. Możliwość wywodzenia się Fiodora Dostojewskiego z polsko-litewskiego rodu Dostojewskich herbu Radwan stanowczo odrzucił polski emigracyjny pisarz i publicysta, Stanisław Cat-Mackiewicz, w swej książce pt. „Dostojewski” (wyd. angielskie 1947, wyd. polskie 1957): „Rodzina szlachecka Dostojewskich herbu Radwan istniała rzeczywiście w województwie poleskim Rzeczypospolitej Polskiej. […] W herbarzach polskich czytamy o tych Dostojewskich noszących wybitnie polskie imiona chrzestne, jak Stanisław, Bogumił, Leon, Szczęsny, etc. Byli to katoliccy fundatorzy kościołów i klasztorów katolickich, piastowali oni różne urzędy ziemskie w Rzeczypospolitej. Skąd skromny duchowny prawosławny w Bracławiu miałby mieć coś z nimi wspólnego? Zbieg nazwisk nie mówi tu zbyt wiele. Jednodźwiękowość nazwisk zdarza się w Polsce bardzo często i wcale nie jest dowodem pokrewieństwa. Czasami nawet chłopi nosili nazwisko swego pana. Natomiast trzeba wiedzieć, że katolicyzm rzymski był w Polsce nie tylko wyznaniem panującym, lecz także religią wyższych klas społecznych. Porzucenie go oznaczało wtedy, w XVII i XVIII wieku, dobrowolną degradację społeczną i było mało prawdopodobne. Zresztą gdyby bracławski duchowny prawosławny istotnie był Dostojewskim herbu Radwan, to zważywszy, że Bracław za jego życia należał do Polski, miałby niewątpliwie zaznaczone to w papierach i ojciec Dostojewskiego nie byłby wpisany do trzeciej, lecz do pierwszej księgi szlacheckiej. Przykro mi, ale nie wierzę, aby szlachta litewska mogła się upominać o genialnego Rosjanina jako o jednego ze swoich” (cyt. za:NINIWA2 . I jeszcze jeden głos: „[…] Więc najpierw dość tajemnicze początki rodu. Zachował się akt nadania wsi Dostojewo jakiemuś Irtyszowi bądź też Irtyszczowi, podpisany przez księcia Pińskiego w roku 1506. Ów Irtysz – imię dziwne, przypominające syberyjską rzekę – mógł być jakimś miejscowym, litewskim czy poleskim władyką, mógł też być jednym z polskich szlachetków szukających szczęścia na tych ziemiach, ba, mógł być nawet jednym z ostatnich Jadźwingów. Nic więcej o nim nie wiemy, a i to, że on był przodkiem rodu, też nie jest takie pewne”.
(Bohdan Urbankowski, Dostojewski – dramat humanizmów
Dostojewscy z archiwów Białorusi – przodkowie wielkiego pisarza czy nie -??

Więcej: Архивы Беларуси
oprac. Edyta Łaborewicz
AP Legnica

Wystawa w Berlinie

W pięknym pałacu Martin Gropius Bau w Berlinie odbywa się obecnie wystawa pt. „ OBOK POLSKA – NIEMCY. 1000 lat historii w sztuce „. Organizatorem tej wystawy jest Berliner Festspiele, a projekt zrealizowany został przez Zamek Królewski w Warszawie pod dyrekcją Andrzeja Rottermunda oraz przez Martin-Gropius Bau w Berlinie, a patronują mu Prezydenci Polski i Niemiec. Kuratorką wystawy jest Anda Rottenberg. Przewodniczącym Rady Programowo-Naukowej ze strony polskiej jest Władysław Bartoszewski. Wystawa została sfinansowana ze środków Pełnomocnika Rządu Federalnego ds. Kultury i Mediów oraz Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP. Wkład finansowy strony polskiej wyniósł milion euro. Otwarcie wystawy nastąpiło 23 września br. i będzie ona trwała do 9 stycznia 2012 roku.

Zwiedzałam tę wystawę w końcu września i chciałabym podzielić się kilkoma uwagami na jej temat.
Na wystawie znajdują się obok cennych eksponatów z ponad 200-tu instytucji z wielu krajów europejskich, również mniej lub bardziej bezwartościowe kicze. Całość podzielono na 22 części. Wystawę rozpoczyna sala zawierająca dzieła dotyczące św. Wojciecha i księżniczki Rychezy, której postać została zbyt wyeksponowana, jako małżonki polskiego króla.
Pominę tutaj szczegółowy opis poszczególnych sal, a skoncentruję się na rzeczach, które mnie nieco zbulwersowały. Na wystawie można zobaczyć fragmenty filmów i spektakli teatralnych m.in. Andrzeja Wajdy („Kanał”), jak też Tadeusza Kantora („Wielopole, Wielopole”). Filmy te zostały, wg. mnie dobrane zbyt tendencyjnie i jednostronnie, a spektakl Kantora wręcz ośmiesza polską rzeczywistość międzywojenną.
Na wystawie pokazano przede wszystkim cenne dzieła sztuki malarskiej, ale nie tylko, pokazano równie wiele bezcennych i ciekawych dokumentów historycznych, dotyczących stosunków polsko-niemieckich na przestrzeni wieków.
Należy wyrazić uznanie organizatorom, że w ogóle wystawa o takiej tematyce ukazała się w Niemczech, ponieważ przeciętny Niemiec, a szczególnie przedstawiciel młodego pokolenia w większości nie ma pojęcia o polskiej kulturze i sztuce. Niemniej jednak, oglądając wystawę odczuwa się niedosyt i wspomnianą już wyżej tendencyjność, zwłaszcza jeśli chodzi o XIX i XX wiek Okres ten reprezentują w większości mało znani artyści, podczas gdy, obok portretu Adama Mickiewicza brak dzieł takich mistrzów, jak m.in. Wyspiański, Słowacki, Krasiński, Norwid, Sienkiewicz, że wymienię tylko tych najważniejszych.
II Rzeczpospolita została nazwana „Nowym Państwem”, brak jest jakiejkolwiek wzmianki o Prymasie Hlondzie i Prymasie Tysiąclecia Kardynale Stefanie Wyszyńskim, a postać bł. Jana Pawła II potraktowana została niejako marginalnie.
W części wystawy zatytułowanej „Krucjata Północy, Zakon Krzyżacki i jego mit”, słynny obraz Jana Matejki „Bitwa pod Grunwaldem” potraktowany został „z przymrużeniem oka”, a nawet z pewną kpiną.
Pominięto zupełnie dzieła polskich malarzy przełomu XIX i XX wieku, takich, jak m.in.: Gerson, Grottger, Michałowski, Rodakowski, Kossak (Wojciech i Jerzy), Chełmoński, Gierymski, Malczewski, Mehoffer, Siemiradzki, Wyczółkowski, Brandt, twórców Młodej Polski. Należy zaznaczyć, że wielu z nich studiowało w Szkole Malarskiej i Akademii Sztuk Pięknych w Monachium, założonej przez prof. Otto Seitza.

Czytaj dalej „Wystawa w Berlinie”

„Tür an Tür Polen-Deutschland 1000 Jahre Kunst und Geschichte” –„Obok Polska Niemcy. 1000 lat historii w sztuce”. Kilka słów o wystawie w Berlinie

„Tür an Tür Polen-Deutschland 1000 Jahre Kunst und Geschichte” –„Obok Polska Niemcy. 1000 lat historii w sztuce”. Kilka słów o wystawie w Berlinie.

Od 23 stycznia b.r. w Muzeum Martin-Gropius-Bau w Berlinie – jednym z największych miejsc wystawienniczych sztuki współczesnej w Europie, znajdującym się niedaleko Placu Poczdamskiego, tuż przy fragmencie zachowanego muru berlińskiego – czynna jest monumentalna dla Polaka wystawa traktująca o dziesięciowiekowym sąsiedztwie obu narodów. Powstała ona w ramach Zagranicznego Programu Kulturalnego Polskiej Prezydencji 2011, pod honorowym patronatem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej i Prezydenta Republiki Federalnej Niemiec. Wystawa została przygotowana przez dwie ekipy – polską (Zamek Królewski w Warszawie) i niemiecką (Martin-Gropius-Bau w Berlinie). Nad projektem czuwała Rada Programowo-Naukowa złożona z sześciu profesorów polskich i sześciu niemieckich, pod przewodnictwem Sekretarza Stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów RP, prof. Władysława Bartoszewskiego. Wystawa obejmuje okres od najwcześniej udokumentowanych kontaktów wzajemnych po czasy współczesne. Podzielono ją na 22 części tematyczne (cyfry arabskie), zgrupowane w dziesięciu blokach (cyfry rzymskie), które umieszczono w 19 pomieszczeniach. Część pierwsza obejmuje dwie sale zatytułowane: 1. kult św. Wojciecha i początki relacji sąsiedzkich oraz 2. prawo magdeburskie na Śląsku, klasztory i św. Jadwiga, część III –4. Wit Stwosz, 5. Kraków i jego kultura, część IV – 6. koligacje dynastyczne, 7. reformacja i wielowyznaniowość oraz 8. Mikołaj Kopernik, część V – 9. „złoty wiek” Gdańska, część VI – 10. Jan III Sobieski i wiktoria wiedeńska, 11. sarmatyzm i 12. Wettinowie na polskim tronie, część VII – 13. rozbiory i wojny napoleońskie, 14. wiek XIX – od romantyzmu do II cesarstwa i 15. secesja, część VIII –16. I wojna światowa, 17. międzynarodówka awangardy i 18. „nowe państwo” – kultura i polityka, część IX –19. II wojna światowa oraz 20. – „Ziemie Utracone”/”Ziemie Odzyskane” i część X – 21. sztuka i polityka w czasach zimnej wojny i 22. Polska i Niemcy w zjednoczonej Europie.
W centralnym miejscu Muzeum, na zadaszonym dziedzińcu, które w folderze wystawy określono jako część II. – 3. „krucjata Północy” – zakon krzyżacki i jego mit, umieszczono m.in. monumentalny obraz Jana Matejki Hołd Pruski oraz rękodzieło analogicznej wielkości wykonane haftem krzyżykowym przedstawiające bitwę pod Grunwaldem.
Wystawa robi imponujące wrażenie. Dzieje stosunków polsko-niemieckich opowiedziano poprzez około 800 eksponatów wypożyczonych z ponad 200 instytucji, z kilku krajów Europy, z tego ponad 100 z instytucji polskich (wśród nich znajdują się też cztery archiwa państwowe: AGAD, AP w Gdańsku, AP w Krakowie i AP we Wrocławiu). Składają się na nie oryginalne dokumenty, dzieła sztuki i przedmioty kultury materialnej (m.in. tzw. „skarb średzki”).

 

Czytaj dalej „„Tür an Tür Polen-Deutschland 1000 Jahre Kunst und Geschichte” –„Obok Polska Niemcy. 1000 lat historii w sztuce”. Kilka słów o wystawie w Berlinie”

„Archiwista Polski”, nr 3 (63) 2011

W ramach obchodów jubileuszu 60-lecia toruńskiej archiwistyki redakcja opublikowała artykuł Marleny Jabłońskiej i Roberta Degena pt. 40-lecie pracy prof. Haliny Robótki na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Prof. Halina Robótka (ur. 1946 r.) ukończyła studia historyczne ze specjalnością pedagogiczną i archiwistyczną w 1969 r. Dwa lata pracowała w Archiwum Państwowym w Bydgoszczy, po czym w 1971 r. podjęła pracę w Zakładzie Archiwistyki UMK, gdzie w 1980 r. obroniła pracę doktorską pt. Mapa jako obiekt archiwalny. W 1993 r. na podstawie rozprawy Kancelaria urzędów administracji państwowej w II Rzeczypospolitej otrzymała tytuł doktora habilitowanego, a od 2005 r. jest profesorem zwyczajnym. W obszarze zainteresowań badawczych Haliny Robótki jest przede wszystkim dokumentacja nieaktowa, ze szczególnym uwzględnieniem geodezyjno-kartograficznej i technicznej, kwestia komputeryzacji archiwów oraz zarządzanie dokumentacją we współczesnych instytucjach i kształcenie archiwistów. Jest autorką skryptów i podręczników dla studentów archiwistyki, m.in. takich tytułów jak: Wprowadzenie do archiwistyki (wyd. 2002, 2003), Opracowanie i opis archiwaliów. Podręcznik akademicki (wyd. 2010) oraz współautorką (razem z B. Ryszewskim i A. Tomczakiem) podręcznika Archiwistyka (wyd. 1989). H. Robótka jest promotorem 120 prac licencjackich i magisterskich oraz 5 rozpraw doktorskich. Profesor aktywnie uczestniczy w pracach Stowarzyszenia Archiwistów Polskich Oddział w Toruniu, jest członkiem Polskiego Towarzystwa Historycznego, była też członkiem Centralnej Komisji Metodycznej oraz Rady Archiwalnej przy NDAP. Obecnie jest kierownikiem Zakładu Zarządzania Dokumentacją i Informacji Archiwalnej UMK, utworzonego w 2006 r.
Studia i materiały
Didier Grange przedstawił Zarys historii Sekcji Zawodowych Stowarzyszeń Archiwistów i Zarządców Dokumentacji Międzynarodowej Rady Archiwów (SPA). Sekcja istnieje od 1976 r., wtedy przystąpiło do niej 17 członków, obecnie liczy 81. do 2006 r. sekcja wydawała biuletyn informacyjny “Janus”, obecnie przygotowuje newsletter. Wartościowym uzupełnieniem artykułu jest zestawienie bibliograficzne do dziejów sekcji oraz wykazy spotkań i lista przewodniczących i sekretarzy. Strona internetowa SPA.
Krzysztof Kolasa (IPN Łódź) i ks. Jarosław Wąsowicz SDB (Archiwum Salezjańskie Inspektorii Pilskiej) przygotowali artykuł: Dokumentacja audiowizualna (fotografie, filmy, nagrania) w obrębie spuścizny ks. Witolda Koniecznego SDB przechowywanej w zasobie Archiwum Salezjańskiego Inspektorii Pilskiej – problemy opracowania. Spuścizny po duchownych stanowią ok. 30% zasobu archiwum, a wymieniona w tytule stanowiła pierwszą porządkowaną. Ks. Witold Konieczny, wychowaca młodzieży i duszpasterz, wybitny kaznodzieja (zm. 2005 r.) pozostawił spuściznę, w skład której wchodzą fotografie (odbitki pozytywowe, negatywy, slajdy, klisza szklana), filmy (kasety VHS, przegrane na płyty DVD) oraz materiały fonograficzne (taśmy szpulowe i magnetofonowe). Najważniejsze problemy w opracowaniu tejże dokumentacji to brak nowoczesnych zaleceń metodycznych w zakresie opracowania dokumentacji wizyjnej i fonicznej w archiwach państwowych i w Archiwum PAN (z doświadczeń tych instytucji korzystano), brak sprzętu do odsłuchania nagrań (w przypadku taśm szpulowych) oraz brak bazy danych do inwentaryzacji: w rezultacie powstał inwentarz książkowy, będący wydrukiem z aplikacji Microsoft Exel.
Marcin Hlebionek (UMK) przedstawił Dwie nieznane inowrocławskie pieczęcie ziemskie. Województwo inowrocławskie w okresie staropolskim dzieliło się na powiat inowrocławski i bydgoski, a urząd sądu ziemskego i grodzkiego mieścił się w podtoruńskim Podgórzu. Przedmiotem rozważań autora są odnalezione w zasobie Archiwum Państwowego w Bydgoszczy dwie pieczęcie używane przez inowrocławski sąd ziemski: obie uwierzytelniają ekstrakty z ksiąg ziemskich dot. czynności prawnych, pierwsza z 1620 r. , druga z I poł. XVIII w.
Eugeniusz Borodij (AP Bydgoszcz) w artykule pt. Niektóre aspekty postępowania z dokumentacją projektów finansowanych ze środków Unii Europejskiej na przykładzie Kujawsko-Pomorskiego Urzędu Wojewódzkiego w Bydgoszczy porównał przepisy polskie i unijne, regulujące kwestie przechowywania dokumentacji projektów współfinansowanych przez Unię Europejską. W konsekwencji tej analizy autor postuluje, aby instrukcje kancelaryjne i wykazy akt umożliwiały gromadzenie dokumentacji jednego projektu w jednej klasie rzeczowej.

ABC archiwisty zakładowego
Marek Konstankiewicz przedstawia Wykaz ważniejszych aktów prawnych regulujących zasady postępowania z dokumentacją (cz. XLI), obejmujący akty prawne, które weszły w życie w okresie od 1 kwietnia do 30 czerwca 2011 r.
Recenzje i omówienia
– Archiwum jako warsztat pracy nauczyciela historii. Scenariusze lekcji dla nauczycieli szkoły podstawowej, gimnazjum, i szkoły ponadgimnazjalnej, red. T. Stachurska-Maj i V. Urbaniak, Warszawa 2010, ss. 71+CD (Hubert Mazur)
– Robert M. Edsel, Bret Witter, Obrońcy dzieł sztuki. Alianci na tropie skradzionych arcydzieł, tłum. Paweł Kruk, Wrocław 2009, ss. 390, il. (Dariusz Matelski)

Kronika
– Prof. Stanisław Nawrocki (1925-2000) – archiwista, historyk i dydaktyk (w 85 rocznicę urodzin) (Dariusz Matelski)
– O potrzebie i możliwościach powołania Cyfrowego Archiwum Folkloru (Piotr Grochowski, Adrian Mianecki, UMK). Tekst stanowi uaktualnioną wersję artykułu opublikowanego w zbiorze pt. Folklor w dobie internetu w 2009 r. Pomysł narodził się w Zakładzie Folklorystyki i Literatury Popularnej oraz w Katedrze Kulturoznawstwa UMK, gdzie od 2006 r. trwa akcja dokumentowania folkloru współczesnego (politycznego, zawodowego, obozowo-kolonijnego, internetowego), w wyniku której zgromadzono m.in. wydruki i płyty CD z nagranymi plikami. Cyfrowe Archiwum Folkloru, oparte o oprogramowanie dLibra, byłoby platformą cyfrową, archiwizującą i udostępniającą różnorodne materiały, zbierane współcześnie oraz digitalizowane z już istniejących zasobów.
– Dokumentacja masowa – problemy wartościowania i selekcji. Sprawozdanie z konferencji, Poznań, 25-26 listopada 2010 r. (Monika Przystalska)
– V Radzyńskie Warsztaty Archiwistyczne (5-6 maja 2011 r.) (Hadrian Ciechanowski).

Hanna Staszewska
AP Poznań