Naukowy Portal Archiwalny
Ivo łaborewicz
Z radością i dumą informujemy, że nasz redakcyjny kolega, archiwista, Ivo Łaborewicz został Osobowością roku 2019 w kategorii Kultura w Jeleniej Górze. Oprócz tytułu, laureat otrzymał także statuetkę i pamiątkowy dyplom. Wręczenie nagród edycji plebiscytu 2019 r. odbyło się we Wrocławiu 2 września 2021 r.
Redakcja ArchNetu gratuluje olbrzymiego sukcesu.
fot. E. Łaborewicz
Patrz też: Pan Ivo Łaborewicz zdobył tytuł „Osobowość Roku 2019”
Redakcja
Dnia 23 lipca 2021 r., po długiej i heroicznej walce z bezwzględną chorobą, zmarła nasza droga koleżanka, pierwsza kierownik Oddziału w Kamieńcu Ząbkowickim Archiwum Państwowego we Wrocławiu, Krystyna Drożdż.
Urodziła się 8 września 1965 r. w Obornikach Śląskich. W 1984 r. podjęła studia historyczne na Uniwersytecie Wrocławskim, które ukończyła w 1991 r. Jeszcze przed obroną pracy magisterskiej zatrudniona została w Archiwum Państwowym we Wrocławiu. Od 11 lutego jako młodszy archiwista pracowała na pół etatu, aby 30 sierpnia 1991 r. przejść na pełen etat, jednocześnie awansując na stanowisko archiwisty. W rok potem podjęła wyzwanie pokierowanie nową placówką, a mianowicie Ekspozyturą wrocławskiego Archiwum Państwowego w Kamieńcu Ząbkowickim, ulokowaną w pozyskanym właśnie zabytkowym obiekcie byłego klasztoru cystersów, którego atutem była wielka powierzchnia magazynowa. Dnia 1 czerwca 1992 r. mianowana została kierownikiem tej placówki, stając przed problemem jej zorganizowania, wyposażenia oraz niekończących się remontów. Ze wszystkich tych zadań wywiązała wzorowo, odważnie pokonując kolejne przeszkody, a jednocześnie nabierając doświadczenia i poznając od strony praktycznej tajniki zawodu archiwisty.
Instytut Historii i Archiwistyki Uniwersytetu Pedagogicznego im. KEN w Krakowie i Archiwum Narodowe w Krakowie zapraszają do udziału w międzynarodowej konferencji naukowej organizowanej pod patronatem Naczelnego Dyrektora Archiwów Państwowych i Ministra Spraw Zagranicznych . Odbędzie się ona w dniach 16-17 września 2021 r. w Krakowie pt. „Archiwa Ponadnarodowe. Wspólne dziedzictwo – różne rozwiązania”.
Przedmiotem konferencji będzie analiza funkcjonowania archiwów o zasobie i zasięgu ponadnarodowym (organizacji międzynarodowych, związków wyznaniowych, instytucji kultury, instytucji unijnych i in.). Archiwa te przechowują dokumentację z różnych sfer życia współczesnych społeczeństw: mediów, kultury, gospodarki i religii, stanowiącą zarazem wspólne i uniwersalne dziedzictwo ludzkości. Przedstawiciele zaproszonych instytucji poszukiwać będą odpowiedzi na pytanie o rolę i zadania archiwum w procesie globalizacji systemów informacyjnych. Celem konferencji będzie zatem próba analizy współczesnych problemów działalności archiwów gromadzących, przechowujących, opracowujących i udostępniających zasób o charakterze ponadnarodowym. Część z takich archiwów działa w ramach instytucji o wielowiekowej tradycji i zasięgu globalnym, część natomiast powstała wraz z narodzinami nowoczesnych instytucji zjednoczonej Europy.
Dnia 30 kwietnia bieżącego roku odbyła się konferencja Nauki, dyscypliny i metody pomocnicze archiwistyki. Ze względu na nieustającą sytuację epidemiczną spotkanie przebiegało w formie wideokonferencji. Głos zabrało dwunastu prelegentów. Sekcja pierwsza toczyła się wokół zagadnień natury ogólnej. Jako pierwszy głos zabrał Krzysztof Skupieński z refleksją o przedmiocie zainteresowania archiwistyki. Zwracał on uwagę na różne sposoby określania archiwistyki jako nauki. O nierozerwalnych związkach archiwistyki z historią opowiedział Dariusz Magier. Ostatnie wystąpienie pierwszej części konferencji o postrzeganiu nauk pomocniczych archiwistyki wygłosił Marcin Hlebionek.
Następne dwie sekcje zostały poświęcone rozważaniom bardziej szczegółowym, skupionym wokół konkretnych nauk, dyscyplin i metod. Drugą sekcję otworzyło wystąpienie Artura Górka, który wskazywał na możliwości wykorzystania klasycznej dyplomatyki wobec dokumentów elektronicznych. Związane z postępującym rozwojem technologicznym było wystąpienie Roberta Stępnia. Przedstawił on przedmiot, zakres i metody informatyki archiwalnej. O wykorzystywaniu metod Public relations w działalności archiwalnej opowiedziała Marlena Jabłońska. Magdalena Biniaś-Szkopek opierając się na przykładach realizowanych projektów mówiła o genealogii w służbie archiwistyki. Drugą sekcję zamknęło wystąpienie Marka Konstankiewicza poświęcone wykorzystywaniu nauk prawnych i administracyjnych w warsztacie archiwisty.
Czytaj dalej „POLSKA: „Nauki, dyscypliny i metody pomocnicze archiwistyki” – konferencja”
Dnia 28 lutego 2021 r. w jeleniogórskim szpitalu zmarł Czesław Margas, wieloletni kierownik, a potem dyrektor tutejszego Archiwum Państwowego; współzałożyciel Towarzystwa Przyjaciół Jeleniej Góry i Karkonoskiego Towarzystwa Naukowego, laureat nagrody miasta, postać niezwykle zasłużona dla archiwistyki i dla regionu.
Urodził się 21 sierpnia 1925 r. we wsi Zuzowy w powiecie Końskie. W 1946 r. ukończył gimnazjum w pobliskim Przedborzu, skąd przeniósł się do Liceum Ogólnokształcącego w Końskich, gdzie w 1948 r. zdał egzamin maturalny. Jeszcze w tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu we Wrocławiu na kierunku historia. Pracę magisterską, napisaną pod kierunkiem prof. Władysława Czaplińskiego, obronił w 1952 r. Zanim uzyskał tytuł magistra, skierowany został nakazem pracy do Jeleniej Góry. Tutaj dnia 1 czerwca 1952 r. zatrudniony został w Oddziale Terenowy wrocławskiego Archiwum Państwowego, od razu na stanowisku kierownika. Do pomocy miał tylko jedną woźną, żadnego doświadczenia, za to pod opieką archiwalną spory obszar pięciu powiatów: jeleniogórskiego, kamiennogórskiego, lwóweckiego, lubańskiego i zgorzeleckiego. Wszystkiego musiał w zasadzie nauczyć się sam, uczestnicząc jedynie w krótkich kursach przygotowawczych, czasem korzystając z doświadczenia kolegów z odległego Wrocławia, a tak naprawdę nabierając biegłości w zawodzie poprzez samodzielną praktykę. Pierwszym zawodowym zadaniem, przed jakim stanął, było zabezpieczenie i przewiezienie do Jeleniej Góry całego materiału archiwalnego sprzed 1945 r., zachowanego w terenie. Następnie przystąpił do jego porządkowania. W latach 50. i 60. inwentaryzował blisko 2000 jednostek aktowych rocznie. Sporządził inwentarze dla większej części zasobu niemieckiego. Ponadto segregował ogromny księgozbiór, z którego wiele tomów przekazał różnym bibliotekom naukowym w kraju. Zabezpieczając w terenie akta poniemieckie, kontrolował skupy makulatury, ratując w ten sposób śląskie dziedzictwo historyczne przed zniszczeniem. W 1956 r. rozpoczął przejmowanie akt urzędów i instytucji polskich. Zasób archiwum udostępniał wszystkim zainteresowanym. Jednocześnie rozpoczął kontrole archiwów zakładowych w różnych instytucjach, których początkowo rocznie przeprowadzał grubo ponad setkę.
Czytaj dalej „Odszedł Czesław Margas (1925-2021) – Nestor polskiej archiwistyki”
Ośrodek „Pamięć i Przyszłość” we Wrocławiu przygotował i wydał publikację „Rówieśnicy Niepodległej. Sto lat historii Polski z perspektywy najstarszych Polaków”. Jest to ostatni etap realizacji projektu, prowadzonego w latach 2017-2020 w ramach Programu Wieloletniemu „Niepodległa”. Programowi nadano prosty i wymowny zarazem tytuł: „100 100-latków na 100-lecie”. Ośrodek rozpoczął od nawiązania kontaktów z osobami, które w 2018 roku miały ok. 100 lat. Ustalono, że mają to być osoby urodzone w 1923 roku lub wcześniej – najstarszy rozmówca w trakcie wywiadu miał 108 lat. Korzystając z pomocy przedstawicieli siedmiu organizacji i niezależnych badaczy, przeprowadził w latach 2017-2019 wywiady z 97 osobami. Proszono je o opowiedzenie o własnym życiu, doświadczeniach, przeżyciach. Przygotowano też kwestionariusz pytań ukierunkowujących rozmówców na interesujące badaczy tematy. Wywiady były nagrywane i wzbogaciły Archiwum Historii Mówionej, prowadzone przez wrocławski Ośrodek.
W trakcie wywiadów oglądano też i wykonywano kopie dokumentów i fotografii, które stały się następnie eksponatami prezentowanymi na wystawie „Rówieśnicy Niepodległej”, którą można było obejrzeć w latach 2018-2020 m. in. we Wrocławiu, Jeleniej Górze, Kątach Wrocławskich, Opolu, Białymstoku, Żmigrodzie, Malborku i Radzionkowie.
Maria Frankel
W dniu 7 listopada 2020 roku zmarła Maria Frankel, archiwistka i bibliotekarka, emerytowana wicedyrektor Archiwum Państwowego w Szczecinie, z którym związała życie zawodowe.
Maria Frankel urodziła się w Gryficach w 1957 roku, tu też zdała maturę, a następnie studiowała historię na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. W szczecińskim archiwum pracowała od 1982 roku. W trakcie pracy zawodowej poszerzała wiedzę i umiejętności m.in. na studiach podyplomowych z archiwistyki, edytorstwa źródeł, a także bibliotekoznawstwa. Przez kilkanaście lat opiekowała się największą w regionie biblioteką Pomeraników, stanowiącą część zasobu Archiwum Państwowego w Szczecinie. Prowadziła również redakcję Szczecińskiego Informatora Archiwalnego (1985-2016), była redaktorem wydawniczym ponad 100 publikacji Archiwum Państwowego w Szczecinie (monografie, wydawnictwa źródłowe, prace popularno-naukowe).
W 1999 roku została kierownikiem Oddziału IV informacji i popularyzacji archiwalnej, a w latach 2007-2017 pełniła również funkcję wicedyrektora Archiwum Państwowego w Szczecinie.
Martyna Znamirowska
Wieczorem 1 listopada 2020 r., a więc w uroczystość Wszystkich Świętych, po długich zmaganiach z przewlekłą, ciężką chorobą, odeszła od nas Martyna Znamirowska, historyk, archiwistka, długoletnia pracownica Archiwum Państwowego w Zielonej Górze, od wielu lat aktywnie działająca w ramach Stowarzyszenia Archiwistów Polskich, niezawodny przyjaciel, niezwykle dobry Człowiek.
Urodziła się 10 stycznia 1964 r. w Kielcach. Od 1966 r. zamieszkała w Zielonej Górze, gdzie w 1983 r. ukończyła I Liceum Ogólnokształcące, a następnie podjęła studia na Wydziale Historyczno-Filozoficznym Uniwersytetu we Wrocławiu. Tam, w trakcie pięcioletniej nauki, nie tylko zdobyła gruntowne wykształcenie w zakresie badania dziejów – zwłaszcza okresu nowożytnego, ale poznała podstawowe zasady archiwistyki, uzyskując w 1988 r. tytuł magistra historii ze specjalizacją archiwalną.
Powróciwszy do Zielonej Góry jeszcze w 1988 r. zatrudniła się w tamtejszym Archiwum Państwowym, mającym wówczas swoją siedzibę w pałacu w nieodległym Starym Kisielinie. Od razu dała się poznać jako osoba niezwykle rzetelna, pracowita i jak napisał jej dyrektor „całym sercem oddana sprawom archiwalnym”, praktycznie do ostatnich chwil, dopóki pozwalało Jej na to zdrowie… Był w tym nie tylko niezaprzeczalny heroizm, co ogromne poczucie obowiązku i odpowiedzialności za pracę, ale również i wielkie umiłowanie zawodu.
doc. dr Bolesław Woszczyński
We środę, 27 maja 2020 r., odeszła od nas osoba, której dedykowany został t. 116 czasopisma „Archeion”, a pierwszy artykuł w tym tomie nosił tytuł „Bolesław Woszczyński – 50 lat w służbie archiwalnej”. Tak, długie były związki Zmarłego z archiwami, a nawet więcej niż związki. Pan Bolesław był częścią społeczności archiwalnej, sercem i umysłem zaangażowany w liczne działania naukowe, metodyczne, historyczne, a także społeczne i towarzyskie. Umiał łączyć skuteczność z uśmiechem, i za obie te cechy był ceniony i lubiany. Po odejściu na emeryturę utrzymywał kontakt ze środowiskiem zawodowym. Ostatnim dużym i ważnym wydarzeniem, na którym mogliśmy go spotkać, była Gala na Zamku Królewskim w dniu 7 lutego 2019 r. z okazji 100-lecia Dekretu o organizacji archiwów państwowych i opiece nad archiwaliami. Teraz zostały nam wspomnienia i liczne publikacje, które napisał, zredagował lub opracował.
27 czerwca 2020 r. doc. Bolesław Woszczyński skończyłby 90 lat.
Anna Laszuk, Agnieszka Makówka
(NDAP)
W dniach 5-6 grudnia 2019 r. odbyły się VII Toruńskie Konfrontacje Archiwalne, organizowane co dwa lata, na Wydziale Nauk Historycznych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. Tegorocznym tematem konfrontacji było zagadnienie (pytanie) „Komu i do czego potrzebne są archiwa?”.
Konfrontacje cieszyły się dużą popularnością, uczestniczyło w nich ok.100 osób. W trakcie obrad wygłoszono 22 referaty i odbyła się sesja posterowa, zorganizowana po raz pierwszy na konfrontacjach. Udział w niej wzięło siedem osób. W czasie sesji każdy z autorów, krótko omówił przygotowany przez siebie poster (plakat) zawierający główne założenia swojej pracy, a następnie uczestnicy konferencji podchodzili do autorów, o których prezentacjach chcieli się dowiedzieć więcej i dyskutowali z nimi indywidualnie lub w większym gronie zainteresowanych osób. Sesja cieszyła się dużą popularnością, postanowiono więc, że będzie organizowana na następnych spotkaniach.
Autorami większości wystąpień na konfrontacjach byli pracownicy wyższych uczelni kształcący kandydatów na archiwistów, część z nich łączyła prace na uczelni z pracą w archiwum. Mimo że wśród uczestników konferencji było wielu pracowników archiwów, przygotowanych przez nich wystąpień było niewiele. Sądzę, że ze szkodą dla konferencji, bo w czasie dyskusji często zabierali głos i mieli wiele do powiedzenia. Wyłaniający się z ich wypowiedzi obraz archiwów, archiwaliów i archiwistów był często inny niż ten widziany oczyma pracowników naukowych, użytkowników archiwów. Przedstawiali inne aspekty funkcjonowania placówek archiwalnych, niewidoczne często z zewnątrz. Stąd też wyłoniła się jedna z propozycji na przyszłe konfrontacje, aby poruszyć temat roboczo sformułowany „Komu zależy na archiwach, kto myśli o archiwach?”.
Konfrontacje rozpoczął kierownik naukowy konferencji prof. Waldemar Chorążyczewski (UMK). Jego wystąpienie zawierało wiele kontrowersyjnych pytań i ocen, m. in. archiwów i archiwistów, bezkrytycznego wydawanie źródeł archiwalnych, publikowania prac historycznych przez osoby bez odpowiedniego przygotowania naukowego. Następnie wysłuchano referatu, przekazanego w transmisji online przez dr. Aleksandra Bialiauskiego z Białoruskiego Uniwersytetu Państwowego z Mińska. Później prof. Dariusz Magier (UPH, AP w Siedlcach) przedstawił, na przestrzeni lat, proces przemiany archiwistów – naukowców w archiwistów – urzędników państwowych. Z kolei dr Tomasz Czarnota (UMCS) w referacie wyraził oburzenie na politykę archiwów wyodrębnionych i państwowych, utrudniających dostęp do akt zawierających tzw. „ciemne strony życia” (sprawy obyczajowe). Prof. Rafał Galuba (UAM) podzielił się gorzkimi refleksjami, odnoszącymi się do panujących tendencji odchodzenia od pracy ze źródłami, uważanymi za stratę czasu, i pisaniem prac w oparciu jedynie o publikacje. Wskazywał rozbieżność przepisów dotyczących udostępniania akt w archiwach, nieraz niezgodnych z obowiązującym prawem. Przyznał jednak, że obecnie w archiwach ewidencja i dostęp do archiwaliów (dzięki digitalizacji) jest lepszy niż przed kilkunastoma latami.
Czytaj dalej „POLSKA: Toruń, VII Toruńskie Konfrontacje Archiwalne”
