Narodowy zasób archiwalny tworzą materiały powstające i gromadzone przez różnorodne podmioty – państwowe, samorządowe, społeczne, prywatne, przez osoby fizyczne. Cenne zasoby z poprzednich epok, mniej lub bardziej odległych, przechowywane są w wielu archiwach i innych placówkach. Stanowią jednak wspólne dziedzictwo kulturowe, będące przedmiotem zainteresowania badaczy naukowych i pasjonatów hobbystów. Opiekunowie tego dziedzictwa zabezpieczali i udostępniali je zgodnie z różnymi zasadami. Z biegiem czasu kontakty różnych środowisk archiwalnych zaczęły być bardziej ożywione, podejmowano współpracę na polu naukowym, a także w praktycznych działaniach metodycznych.
Współpraca łączyła polskich archiwistów państwowych i kościelnych już wkrótce po odzyskaniu niepodległości, a na przełomie XX i XXI wieku stała bardziej intensywna. Najnowszym jej owocem jest dokument „Postępowanie z materiałami archiwalnymi w archiwach kościelnych. Katalog dobrych praktyk. Wersja 1.0”, przygotowany w ramach działania grupy roboczej do spraw archiwów kościelnych powołanej przez Naczelnego Dyrektora Archiwów Państwowych. W jej skład wchodzili przedstawiciele archiwów państwowych i kościelnych, łączący wiedzę i doświadczenie z różnych obszarów dotyczących archiwaliów.